Maar God leidde het volk om… (Ex. 13:18)
In gedachten stel ik me voor hoe het voor Mozes moet zijn geweest in de achterliggende hoofdstukken uit Exodus. Zou de moed hem niet af en toe in de schoenen zijn gezonken? Was dit nu wat God wilde? Was dit zijn roeping? Moesten ze deze weg gaan? Vanwaar al die moeilijkheden? Waarom leek alles helemaal mis te gaan?
En nu? Eindelijk waren ze op reis. Farao had toestemming gegeven om te vertrekken. Ze konden gaan. Zo snel mogelijk. Maar… toch nog anders dan gedacht. Maar God leidde het volk om (Ex.13:18). Waarom? Daar had God Zijn wijze redenen voor die we ook kunnen lezen in dit hoofdstuk. Wij mogen het borduurwerk nu van de bovenkant zien, maar was dit voor het volk ook duidelijk op dat moment? En als we verder lezen in het volgende hoofdstuk lijkt het echt helemaal mis te gaan. Mozes, heb je ons daarom uit Egypte laten gaan? Ze begrepen er niets meer van.
Anders dan gedacht
Misschien herken je dat wel.
Van die momenten dat je jezelf afvraagt waarom dingen gaan zoals ze gaan. Soms in het alledaagse leven. Soms in de grote dingen, op de kruispunten van je leven.
Wat kunnen dingen soms anders gaan dan verwacht. Zo ook een tijdje geleden.
Eindelijk was het zover. Na een lange tijd in de rij te hebben gestaan, was ik aan de beurt. Klaar om in te checken. Ik zette mijn bagage op de band en gaf mijn paspoort aan de vrouw achter de incheckbalie. Nog even en ik zou in het vliegtuig stappen. Mijn reisgenoten waren bijna allemaal al ingecheckt. In gedachten stelde ik me voor wat we allemaal zouden gaan meemaken.
‘Mevrouw, heeft u iets met uw ticket gedaan?’
‘Ehm… nee, hoe zo?’
Ze klikte nog wat dingen aan op haar scherm en keek me opnieuw aan.
‘Uw ticket is geannuleerd.’
‘Hè? Wat? Hoe kan dat?’
Na wat heen en weer gepraat te hebben, bleek dat er een fout was gemaakt door de vliegmaatschappij. De verkeerde ticket was geannuleerd. De enige oplossing was om nog last-minute een nieuw ticket te kopen. Er zat niets anders op.
We liepen naar een andere balie om te wachten tot we aan de beurt waren.
Waarom gebeurde dit? Het komt vast wel goed, dacht ik. Maar… het liep toch anders dan gehoopt.
Ik kon een nieuw ticket kopen, maar de incheckbalie zou sluiten. Het lukte niet om dit nog op tijd te regelen. Daar stond ik dan. De rest van de groep haastte zich om nog op tijd in het vliegtuig te zitten. En ik? De rest van de dag was een tijd van wachten tot er meer duidelijkheid kwam over wanneer ik wel kon vertrekken.
Eerlijk gezegd stond toen het huilen me wel nader dan het lachen.
Waarom? Mocht ik niet op reis? Wat was de reden dat dit gebeurde? Ik kreeg genoeg tijd om na te denken.
Gebedsverhoringen
Er kwam een stukje wat ik pas had gelezen in mijn gedachten. Het kwam uit het boek: Stilte in mijn hart, van Elisabeth Elliot. Een boek wat ik iedere vrouw aanraad om te lezen.
Ze beschrijft een situatie over haar dochter Valerie die een toespraak voor een groep vrouwen hield. Deze toespraak verliep echter niet zoals ze had gewild. Op een gegeven moment wist ze niet meer waar ze gebleven was. Het lukte haar ook niet meer om dat terug te vinden en daardoor maakte ze de toespraak maar verder af uit haar hoofd. Na afloop had ze het gevoel dat ze het hopeloos verknald had. Toch kreeg ze bemoedigende reacties.
Aan het einde van dat stukje schrijf Elisabeth: ‘Mama,’ zei ze door de telefoon, ‘ik kon maar niet begrijpen waarom dit gebeurd is. ik had me zo goed voorbereid en was er zo serieus mee bezig geweest. Maar toen herinnerde ik me een gebed dat ik die week gebeden had (haar man Walt had het maar een belachelijk gebed gevonden), waarin ik vroeg of de Heere die vrouwenbijbelstudiegroep wilde laten merken dat ik net zo’n doodgewone vrouw ben als zij en dat ik Zijn hulp nodig heb. Volgens mij was dit Zijn antwoord, denk je ook niet?’
Opeens leek het zo toepasselijk.
Want ja, juist die ochtend had ik gebeden om geduld, zelfverloochening, ootmoed, liefde en of ik iets van Hem mocht laten zien.
Waren al die struggles op deze dag gebedsverhoringen? Verhoorde God mijn gebeden alleen zo totaal anders dan ik zelf had verwacht?
Of was het voor die persoon die ik de volgende dag ontmoette op het vliegveld? Of voor die taxichauffeur met wie ik mee moest rijden? Of…?
Ik weet het niet. Wel weet ik dat God ook dat zo geleid heeft. Of gebruikt heeft.
In Zijn hand
Mag God mijn gebeden verhoren op Zijn manier?
Hij, Die zoveel wijzer is.
Zien we Zijn hand in ons leven?
Niet alleen op de kruispunten, maar ook in het leven van alledag?
Als ons leven in Zijn hand is, dan zal ons niets bij geval overkomen. Alles in ons leven zal dan van Zijn Vaderlijke hand ons toekomen. Begrijpen we dan alles? Zijn er altijd pasklare antwoorden?
Nee, maar het richt ons oog omhoog en geeft een vast vertrouwen, want: Vader zorgt!
Mozes mocht ook omhoog zien en vertrouwen op God.
Vreest niet, staat vast en ziet … (…) De HEERE zal voor ulieden strijden, en gij zult stil zijn (Ex. 14:13-14).
Ook zal zagen de Israëlieten het misschien niet op dat moment. Ook al begrepen ze er niets van. Toch was het er wel: de wolk- en de vuurkolom.
De God die hen omleidde, was er Zelf bij. Hij ging voorop!
Is dat geen aansporing en bemoediging om omhoog te zien? Juist op die momenten als we het waarom niet begrijpen?
Mijn leven is een weefsel,
tussen God en mij.
Niet ik kies uit de kleuren,
heel doelbewust kiest Hij.
Vaak weeft hij er verdriet in
en ik, door onverstand,
vergeet, Hij ziet de boven
en ik de onderkant.
Als ”t weefgetouw zal rusten,
de spoel schiet niet meer om,
zal God het doek ontvouwen,
verklaren elk “waarom”.
Hoe nodig donk”re draden
zijn in des Wevers hand
naast goud- en zilverdraden:
Zó komt Zijn plan tot stand.
(Corrie ten Boom)
Dit blogartikel werd geschreven door Yvonne.
Geef een reactie