Jij bent als christen de enige Bijbel die veel mensen lezen. Daar waar geen Bijbel van papier is, maar wel christenen zijn, daar zijn levende Bijbels.
Paulus zegt het tegen de gemeente van Korinthe. Iedereen kan het zien dat ze een brief van Christus zijn. De Bijbel zou je namelijk ook kunnen zien als een brief van God aan ons mensen. Waarin de Heere Jezus schittert. Een brief van Christus zijn. Wat een verantwoordelijkheid. Wat lezen de mensen in jouw en mijn leven? Zijn onze daden een goed getuigenis?
Dat komt altijd extra op me af wanneer ik in een ander land ben. Wanneer de mensen om mij heen een andere taal spreken die ik niet spreek. Als je geen woorden tot die mensen kunt spreken. Dan zouden mijn houding en mijn daden een getuigenis moeten zijn. Wat zien de mensen dan?
Vrucht dragen
Het is onze roeping als christen om een licht en een zout te zijn. Om een richtingwijzer te zijn naar de Heere Jezus. Zoals Jezus het Zelf heeft gezegd: Gij hebt Mij niet uitverkoren, maar Ik heb u uitverkoren, en Ik heb u gesteld, dat gij zoudt heengaan en vrucht dragen (Johannes 15:16a). Heengaan en vrucht dragen. Als een licht en een zout in deze wereld. Om de geur van Christus te verspreiden zoals we lazen in 2 Korinthe 2. Zijn woorden delen door onze houding en daden. Waarom? Niet om zelf iets te worden met je levenshouding en daden, maar om onze naaste te winnen voor Christus. Wanneer je in hét Licht wandelt, hoef je als christen niet zelf licht te geven, maar mag je een reflector zijn. Door in Hem te blijven, kunnen we vrucht dragen.
Grote schat
Ik zie het nog voor me. Wat was hij blij en verwonderd. En ik beschaamd. Waarom? Ik had hen een Bijbel gegeven. Als teken van afscheid. Iets wat al langer op m’n hart lag, maar waar ik veel schroom voelde. Uiteindelijk het toch biddend gedaan. En daar zat hij nu met de Bijbel in zijn hand. ‘Is deze echt voor ons? Nu heb ik voor het eerst in mijn leven een eigen Bijbel!’ Hij was zo blij als een kind. Terwijl hij de leeftijd had dat hij met een aantal jaar met pensioen zou gaan. Eerlijk gezegd had ik deze reactie niet verwacht. Ik was bang voor afwijzing. Bang voor… ja, voor wat eigenlijk? En ik was echt beschaamd. Er zijn dus gewoon mensen in ons eigen land die zelf geen Bijbel hebben, maar daar eigenlijk wel nieuwsgierig naar zijn of naar verlangen. Voor wie de stap te groot is om er zomaar een te kopen. En ik? Ik heb die schat van God gekregen. Hoe kan ik die dan voor mezelf houden?
Onze verantwoordelijkheid houd niet op bij onze houding en daden. Uiteindelijk gaat het er om dat de mensen Gods Woord Zelf kunnen lezen. Hier in Nederland en wereldwijd.
In alle talen
Het is weer Pinksteren geweest. Tijdens het lezen van de geschiedenis over Pinksteren in Handelingen 2 viel het me op dat er staat: Wij horen hen in onze talen de grote werken Gods spreken (Handelingen 2:11b). In ónze talen. Overal kwamen ze vandaan en ze hoorden over de grote werken van God. Ieder in zijn of haar eigen taal. Wat een wonder dat de Geest werkt dwars door alle taalbarrières heen.
In ons eigen land mogen we naast onze levenshouding ook Gods Woord delen door ontmoetingen en gesprekken. Misschien heb je weleens iemand een folder of een Bijbel kunnen geven. De Heere brengt mensen op ons pad met wie we Zijn Woord mogen delen. Zien we die mogelijkheden ook?
Mogelijkheden
In het buitenland kan dat lastig zijn door de taalbarrière. Toch zijn daar ook mogelijkheden buiten onze houding om. Dat is niet alleen iets voor evangelisten en zendingswerkers. Een aantal jaar geleden las ik een tip om evangelisatiefolders mee te nemen op vakantie en deze waar mogelijk is uit te delen. Daarom hebben we nu de gewoonte om een stapeltje folders en een aantal Bijbels in verschillende talen mee te nemen op vakantie. Biddend proberen we die op verschillende plaatsen achter te laten. Tijdens een vakantie bleven we echter met de Bijbels zitten. De taal van het land spraken we niet. We wisten niet goed wat we ermee moesten en waar we die konden achterlaten of aan wie we die konden geven. Samen baden we wat we ermee moesten en of God ons wilde laten zien aan wie we een Bijbel konden geven.
De volgende dag hadden we pech met onze auto. Onze auto zat op slot met de sleutel er in en wij stonden buiten. We konden geen kant meer op. Bij een informatiepunt vroegen we om hulp. Even later kwam een automonteur ons helpen. Helaas kon hij ons niet echt helpen, waardoor we uiteindelijk een ruitje hebben moeten inslaan. Het was een vriendelijke man. We wilden hem bedanken, maar hij hoefde er niet veel voor te hebben. Toen herinnerden we ons de Bijbels. Naast een bedrag hebben we hem twee Bijbels in verschillende talen meegegeven, omdat we niet goed wisten welke taal hij kon lezen. Hij bedankte ons hartelijk. We reden terug naar ons vakantieadres. Een kapotte autoruit rijker en twee Bijbels armer.
Was dit Gods antwoord op onze vraag wat we met de Bijbels moesten doen? Moest juist deze man een Bijbel krijgen? Wij hoeven geen antwoord op de vraag wat de Heere hier precies mee wilde. Wij zijn maar kleine mensen. Onze God is zoveel groter dan wij. Hij leidt vaak op een manier die je zelf niet had kunnen bedenken.
Deze voorbeelden deel ik niet om te laten zien dat ik het goed doe en dat het bij mij allemaal vanzelf gaat. Er zijn nog zoveel momenten waarop ik ook niets durf te zeggen. Zoveel gelegenheden die ook ik voorbij laat gaan. Ik deel het om jou en tegelijk ook mezelf aan te moedigen om van de gelegenheden gebruik te maken.
Uiteindelijk gaat het om de vraag: ben ik een levende brief? Deel ik met anderen de schat die ik heb gekregen? Daarvoor hoeven wij niet groot te zijn of bijzondere gaven te hebben. Wij mogen delen en God zal Zelf voor de zegen zorgen. Want Zijn Woord is levend en krachtig (Hebreeën 4:12).
Dit blogartikel werd geschreven door Yvonne. Het Moeskruidteam stelt zich hier aan je voor.
Geef een reactie